നബി (സ) യുടെ ജീവിതത്തിലെ ഏതെങ്കിലും ഒരു സംഭവം ഉയർത്തിക്കാണിച്ച് അദ്ദേഹം വർഗീയവാദിയായിരുന്നുവെന്ന് സ്ഥാപിക്കുവാൻ കൊടിയ നബി വിമർശകർക്കു പോലും കഴിഞ്ഞിട്ടില്ല.വർഗീയതയുടെ ലാഞ്ചനപോലുമില്ലാതെ ജീവിച്ചയാളായിരുന്നു പ്രവാചകനെന്ന് വ്യക്തമാക്കുന്ന നൂറുകണക്കിന് സംഭവങ്ങൾ ആ മഹത്ജീവിതത്തിൽ കാണാൻ കഴിയും.
ഹിജ്റയോടനുബന്ധിച്ച ഒരു സംഭവം നോക്കുക. അല്ലാഹുവിന്റെ മാര്ഗെത്തില് ഇറങ്ങിത്തിരിച്ചവരോടൊപ്പം അല്ലാഹുവുണ്ടാകുമെന്ന പാഠം നൽകുന്ന സംഭവമാണ് ഹിജ്റ. മൂന്നുദിവസത്തെ ഗുഹാവാസത്തിനു ശേഷം, റബീഉല് അവ്വല് ഒന്നാം തിയ്യതി രാത്രിയാണ് യഥ്രിബ് ലക്ഷ്യമാക്കിയുള്ള നബിസംഘത്തിന്റെ യാത്രയാരംഭിച്ചത്. നബി (സ) യും അബൂബക്കറും (റ) അദ്ദേഹത്തിന്റെ ദാസനായ ആമിറുബ്നു ഫുഹൈറയും വഴികാട്ടിയായ അബ്ദുല്ലാഹിബ്നു ഉറൈഖത്ത് അല് ലൈഥിയുമടങ്ങുന്ന നാലുപേരുടെ സംഘം എട്ടാം തിയ്യതി തിങ്കളാഴ്ച പകൽ സമയത്ത് യഥ്രിബിന്റെ കവാട നഗരിയായ ഖുബായില് എത്തുന്നതിനിടയിലെ സംഭവങ്ങളിലൂടെ നബി (സ) നിരവധി പാഠങ്ങള് ലോകത്തിന് നല്കു്കയുണ്ടായി. നബിസംഘത്തിലെ വഴികാട്ടിയെപ്പറ്റി ബുഖാരിയിലെ നിവേദനത്തില് പറയുന്നത് 'സത്യനിഷേധികളായ ഖുറൈശികളുടെ മതത്തിലായിരുന്നു അയാള്'(സ്വഹീഹുല് ബുഖാരി, കിതാബുഫദാഇലില് അന്സാ്ര്) എന്നാണ്. കീല് ഗോത്രക്കാരനും അബ്ദുബ്നു അദിയ്യിന്റെ സന്തതികളില് പെട്ടയാളും വിദഗ്ധനായ വഴികാട്ടിയുമായിരുന്ന അദ്ദേഹമായിരുന്നു മക്കയില് നിന്ന് യഥ്രിബിലെത്തുവോളം പ്രവാചകന് (സ) വഴികാട്ടിയായി കുടെയുണ്ടായിരുന്നതെന്ന യാഥാര്ഥ്യംക.
തങ്ങളുടെ പലായന വിവരവും ഥൗര് ഗുഹയിലെ താമസവിവരവും മൂന്നു ദിവസങ്ങൾക്കുശേഷമുള്ള യാത്രാവിവരവുമെല്ലാം മുസ്ലിമല്ലാത്ത ഒരു വിശ്വസ്തനുമായി നേരത്തെതന്നെ പങ്കുവെക്കുന്നതില് പ്രവാചകൻ (സ)യാതൊരുവിധ അനൗചിത്യവും ദർശിച്ചില്ല. അബ്ദുല്ലാഹിബ്നു ഉറൈഖത്താകട്ടെ തന്നെ ഏല്പിതച്ച ദൗത്യം ഭംഗിയായി നിര്വഹഹിക്കുകയും ചെയ്തു. യാത്രയിലോ യാത്രയ്ക്കു മുമ്പോ നബി (സ) യുടെ ശത്രുക്കളെ അറിയാതെ, അവര്ക്ക് പരിചയമില്ലാത്ത വഴികളിലൂടെ, തികച്ചും സുരക്ഷിതവുമായി മുഹമ്മദ് നബി (സ) യെ അദ്ദേഹം യഥ്രിബിലെത്തിച്ചു. നബി (സ) യെ ഒറ്റിക്കൊടുക്കുകയോ അപായപ്പെടുത്തുകയോ ചെയ്യാന് അദ്ദേഹം സന്നദ്ധമായില്ല; അങ്ങനെ ചെയ്താല് അദ്ദേഹത്തിന് നൂറ് ഒട്ടകം ലഭിക്കുമായിരുന്നിട്ടും നബി (സ) യോടുള്ള വാഗ്ദത്തം പാലിച്ചുകൊണ്ട് മുശ്രിക്കുകളുടെ പാരിതോഷികം വേണ്ടെന്നുവെക്കുകയാണ് ഇബ്നു ഉറൈഖത്ത് ചെയ്തത്. വിശ്വസ്തരാണെങ്കില്, അമുസ്ലിംകളെപ്പോലും സുപ്രധാനമായ ദൗത്യങ്ങള് ഏൽപിക്കാമെന്ന് പഠിപ്പിക്കുന്നതാണ് അബ്ദുല്ലാഹിബ്നു ഉറൈഖത്തിനെ ഹിജ്റയിലെ വഴികാട്ടിയായി നിശ്ചയിച്ച മുഹമ്മദ് നബി (സ) യുടെ നടപടി. വഞ്ചിക്കുകയില്ലെന്നുറപ്പുള്ളവരെ, അവരുടെ മതം നോക്കാതെത്തന്നെ രഹസ്യങ്ങള് വരെ ഏൽപിക്കാമെന്ന് സ്വന്തം ജീവിതത്തിലൂടെ പഠിപ്പിച്ച പ്രവാചകനില് വർഗീതയവിദ്വേഷത്തിന്റെ കുഴലൂത്തുകാരനെ തിരയുന്നവര് ഹിമപാളികൾക്കിടയില് അഗ്നി അന്വേഷിക്കുന്നതുപോലുയുള്ള വൃഥാവ്യായാമമാണ് ചെയ്യുന്നത്.
ജനങ്ങളെ ധാര്മികതയിലേക്ക് നയിക്കുന്ന ഗ്രന്ഥമാണ് ഖുര്ആന്. മദ്യ ത്തിലും മദിരാക്ഷിയിലും യുദ്ധങ്ങളിലും സായൂജ്യമടഞ്ഞിരുന്ന ഒരു സമൂഹ ത്തെ കേവലം 23 വര്ഷക്കാലം കൊണ്ട് ധാര്മികതയുടെ പ്രയോക്താക്കളും പ്രചാരകരുമാക്കിയ ഗ്രന്ഥമെന്ന ഖ്യാതി ഖുര്ആനിനു മാത്രം അവകാശപ്പെ ട്ടതാണ്. എന്നാല് ധാര്മിക നവോത്ഥാനത്തിനുവേണ്ടി മുഹമ്മദ്(സ) രചി ച്ചുകൊണ്ട് ദൈവത്തില് ആരോപിച്ച ഗ്രന്ഥമാണ് ഖുര്ആന് എന്ന വാദ ഗതി അടിസ്ഥാന രഹിതമാണെന്ന് അത് ഒരാവര്ത്തി വായിക്കുന്ന ഏവര്ക്കും ബോധ്യമാവും. താഴെപ്പറയുന്ന വസ്തുതകള് ശ്രദ്ധിക്കുക.
ഒന്ന്: സത്യസന്ധനായിരുന്നു മുഹമ്മദ് (സ) എന്ന കാര്യത്തില് പക്ഷാ ന്തരമില്ല. അത്തരമൊരാള് ധാര്മിക നവോത്ഥാനത്തിനുവേണ്ടി ദൈവത്തിന്റെ പേരില് ഒരു പച്ചക്കള്ളം പറഞ്ഞുവെന്നു കരുതുന്നത് യുക്തി സഹമ ല്ല. ധാര്മിക നവോത്ഥാനത്തിനുവേണ്ടി ആത്മാര്ഥമായി പരിശ്രമിക്കുന്ന ഒരു വ്യക്തി അക്കാര്യത്തിനുവേണ്ടി സ്വന്തമായി ഒരു വലിയ അധര്മം ചെയ്യുകയെന്നത് അവിശ്വസനീയമാണ്. ദൈവത്തിന്റെ പേരില് കളവ് പറയുന്നതിനേക്കാള് വലിയ പാപമെന്താണ്?
രണ്ട്: പടച്ചവന്റെ പേരില് കളവു പറയുകയും സ്വയം കൃതരചന കള് ദൈവത്തിന്േറതാണെന്ന് വാദിക്കുകയും ചെയ്യുന്നവനാണ് ഏറ്റവും വലിയ അക്രമിയെന്നാണ് ഖുര്ആന് പറയുന്നത്. ''അല്ലാഹുവിന്റെ പേരില് കള്ളം കെട്ടിച്ചമയ്ക്കുകയോ, തനിക്ക് യാതൊരു ബോധനവും നല്കപ്പെടാതെ 'എനിക്ക് ബോധനം ലഭിച്ചിരിക്കുന്നു' എന്ന് പറയുകയോ ചെയ്തവനേ ക്കാളും അല്ലാഹു അവതരിപ്പിച്ചതുപോലെയുള്ളത് ഞാനും അവതരിപ്പിക്കാമെന്ന് പറഞ്ഞവനേക്കാളും വലിയ അക്രമി ആരുണ്ട്?''(6:93). ഖുര്ആന് മുഹമ്മദി(സ)ന്റെ രചനയാണെങ്കില് ഈ സൂക്തത്തില് പറഞ്ഞ 'ഏറ്റവും വലിയ അക്രമി' അദ്ദേഹം തന്നെയായിരിക്കുമല്ലോ. തന്നെത്തന്നെ 'ഏറ്റവും വലിയ അക്രമി'യെന്ന് വിളിക്കുവാനും അതു രേഖപ്പെടുത്തുവാനും അദ്ദേ ഹം തയാറാകുമായിരുന്നുവോ?
മൂന്ന്: സ്വയംകൃത രചനകള് നടത്തി അത് ദൈവത്തില് ആരോപിക്കു ന്നവരെ ഖുര്ആന് ശപിക്കുന്നുണ്ട്. ''എന്നാല് സ്വന്തം കൈകള് കൊണ്ട് ഗ്രന്ഥം എഴുതിയുണ്ടാക്കുകയും എന്നിട്ട് അത് അല്ലാഹുവില്നിന്ന് ലഭിച്ച താണെന്ന് പറയുകയും ചെയ്യുന്നവര്ക്ക് നാശം!''(2:79) ഖുര്ആന് മുഹ മ്മദി(സ)ന്റെ സൃഷ്ടിയാണെങ്കില് ഈ ശാപം അദ്ദേഹത്തിനുകൂടി ബാധക മാണല്ലോ. സ്വന്തമായി ഒരു രചന നിര്വഹിക്കുക. ആ രചനയില് സ്വന്ത ത്തെത്തന്നെ ശപിക്കുക. ഇത് വിശ്വസനീയമാണോ?
നാല്: ഖുര്ആന് ഒന്നിച്ച് അവതരിപ്പിക്കപ്പെട്ട ഗ്രന്ഥമല്ല. നീണ്ട ഇരുപ ത്തിമൂന്ന് വര്ഷങ്ങള്ക്കിടയില് വ്യത്യസ്ത സാഹചര്യങ്ങളിലാണ് ഖുര്ആ ന് സൂക്തങ്ങള് അവതരിപ്പിക്കപ്പെട്ടത്. ഓരോ വിഷയങ്ങളിലും ജനങ്ങളുടെ ചോദ്യങ്ങള്ക്കുള്ള മറുപടിയായിട്ടാണ് ചില സന്ദര്ഭങ്ങളില് ഖുര്ആന് സൂക്തങ്ങള് അവതരിപ്പിച്ചിരിക്കുന്നത്. ഖുര്ആനില് പതിനഞ്ചോളം സ്ഥ ലങ്ങളില് 'അവര് നിന്നോട്...നെക്കുറിച്ചു ചോദിക്കുന്നു. പറയുക: ...' എന്ന ശൈലിയിലുള്ള സൂക്തങ്ങളുണ്ട്. ഓരോ വിഷയങ്ങളിലും പ്രവാചകനോട് അവര് ചോദിച്ച സമയത്ത് അദ്ദേഹത്തിന് ഉത്തരം നല്കാന് സാധിച്ചില്ലെ ന്നും പിന്നീട് ഖുര്ആന് വാക്യം അവതരിപ്പിച്ചതിനുശേഷം മാത്രമാണ് അത് സാധിച്ചതെന്നുമാണല്ലോ ഇതില്നിന്ന് മനസ്സിലാവുന്നത്. ധാര്മിക നവോത്ഥാനം ലക്ഷ്യമാക്കിക്കൊണ്ടുള്ള പ്രവാചക(സ)ന്റെ രചനയായിരുന്നു ഖുര്ആനെങ്കില് ജനം ചോദിച്ചപ്പോള് ഉടന്തന്നെ അദ്ദേഹത്തിന് മറുപടി പറയാന് കഴിയുമായിരുന്നു.
ഉദാഹരണത്തിന്, മദ്യത്തില്നിന്നും ചൂതാട്ടത്തില്നിന്നും ജനങ്ങളെ രക്ഷിക്കണമെന്നായിരുന്നു പ്രവാചകന്റെ ഉദ്ദശ്യമെങ്കില് അവയെക്കുറിച്ച് ചോദിച്ച ഉടന്തന്നെ അവ പാപമാണ് എന്ന് അ ദ്ദേഹം മറുപടി പറയുമായിരുന്നു. എന്നാല്, അദ്ദേഹം ചെയ്തത് അതല്ല; സ്വയം മറുപടി പറയാതെ ദൈവിക വെളിപാട് പ്രതീക്ഷിക്കുകയായിരുന്നു. ദൈവവചനങ്ങള് വെളിപ്പെട്ടതിനുശേഷമാണ് ഈ തിന്മകള്ക്കെതിരെയുള്ള നടപടികള് അദ്ദേഹം സ്വീകരിച്ചത്.
അഞ്ച്: മുഹമ്മദ് നബി(സ)യെ തിരുത്തുന്ന ചില ഖുര്ആന് സൂക്തങ്ങളുണ്ട്. ഖുറൈശി പ്രമുഖരുമായി സംസാരിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുമ്പോള് കടന്നുവന്ന അന്ധനായ അബ്ദുല്ലാഹിബ്നുഉമ്മിമക്തൂമിനെ പ്രസന്നതയോടെ സ്വീകരിക്കാതിരുന്ന പ്രവാചക(സ)ന്റെ നടപടിയെ തിരുത്തിയ ഖുര്ആന് സൂക്തങ്ങള് (80:1-10) സുവിദിതമാണ്.
മറ്റൊരു സംഭവം: മുസ്ലിംകള്ക്ക് ഏറെ നാശനഷ്ടങ്ങള് വിതച്ച ഉഹ്ദ് യുദ്ധത്തില് പ്രവാചകന്റെ ശരീരത്തിലും ഒരുപാട് മുറിവുകള് ഉണ്ടായി. യുദ്ധശേഷം അദ്ദേഹം അവിശ്വാസികളി ല് ചിലരെ ശപിക്കുകയും 'അവരുടെ പ്രവാചകനെ മുറിപ്പെടുത്തിയ സമൂഹ മെങ്ങനെയാണ് നന്നാവുക?' എന്ന് ആത്മഗതം നടത്തുകയും ചെയ്തു. ഉടന് ഖുര്ആന് സൂക്തമവതരിച്ചു; പ്രവാചക(സ)നെ തിരുത്തിക്കൊണ്ട്. ''(നബിയേ), കാര്യത്തിന്റെ തീരുമാനത്തില് നിനക്ക് യാതൊരവകാശവുമില്ല. അവന് (അല്ലാഹു) ഒന്നുകില് അവരുടെ പശ്ചാത്താപം സ്വീകരിച്ചേ ക്കാം. അല്ലെങ്കില് അവരെ അവന് ശിക്ഷിച്ചേക്കാം. തീര്ച്ചയായും അവര് അക്രമികളാകുന്നു''(3:128)(തിര്മിദി,ഇബ്നുമാജ).
ഇതൊന്നും പ്രവാചകനി ല് ബോധപൂര്വ്വം വന്ന തെറ്റുകളല്ല. താന് സ്വീകരിച്ച നിലപാടുകളിലുണ്ടാ യ അബദ്ധം മാത്രം. എന്നിട്ടും അവ തിരുത്തുന്ന വചനങ്ങള് ഖുര്ആനി ലുണ്ടായി. ജനങ്ങളെ ധര്മനിഷ്ഠരാക്കുവാന് വേണ്ടി പ്രവാചകന്(സ) പടച്ച ഗ്രന്ഥമായിരുന്നു ഖുര്ആനെങ്കില് അദ്ദേഹത്തിന്റെ നടപടികളെ വിമര്ശിക്കുന്ന സൂക്തങ്ങള് ഖുര്ആനിലുണ്ടാവുമായിരുന്നുവോ?
അധികാരമോഹമെന്നാല് എന്താണ്? രാജ്യത്തിന്റെ അധികാരം കൈ ക്കലാക്കി സുഖസമൃദ്ധമായ ജീവിതം നയിക്കാനുള്ള ആഗ്രഹം. പതിമൂന്ന് വര്ഷത്തെ കഷ്ടപ്പാടുകള്ക്കും പീഡനങ്ങള്ക്കും ശേഷം പലായനം ചെയ്തു മദീനയിലെത്തിയ പ്രവാചകന് അധികാരം ലഭിച്ചുവെന്നത് നേരാണ്. എന്നാല്, അദ്ദേഹത്തിന് അധികാരം സുഖലോലുപതയ്ക്കുള്ള മാര്ഗമായി രുന്നില്ല. ഭരണാധികാരിയായിരിക്കുമ്പോഴും ഈത്തപ്പനപ്പായയില് അന്തിയുറങ്ങുകയും വസ്ത്രങ്ങള് സ്വയം അലക്കുകയും പാദരക്ഷകള് തുന്നുകയും ആടിനെ കറക്കുകയും ചെയ്യുന്ന മനുഷ്യനെ അധികാരമോഹിയെന്നു വിളിക്കാന് ആര്ക്കാണ് സാധിക്കുക? അധികാരത്തിന്റെ പേരില് ജനങ്ങളാല് ആദരിക്കപ്പെടുകയും അവരില് നിന്ന് ഉയര്ന്നുനില്ക്കുകയും ചെയ്യാന് ആഗ്രഹിക്കുന്നവരാണ് അധികാരം മോഹിക്കുക. പ്രവാചക(സ)നാവട്ടെ ജനങ്ങളെ സേവിച്ച് ജനങ്ങളോടൊപ്പം ജീവിച്ചയാളായിരുന്നു. തന്നെ ബഹുമാനിച്ചുകൊണ്ട് ആളുകള് എഴുന്നേറ്റു നില്ക്കുന്നതുപോലും അവിടുന്ന് ഇഷ്ടപ്പെട്ടിരുന്നില്ല.
അദ്ദേഹം ഉപദേശിച്ചു: ''ക്രിസ്ത്യാനികള് മര്യമിന്റെ പുത്രനായ യേശുവിനെ പുകഴ്ത്തിയതുപോലെ എന്നെ നിങ്ങള് പുകഴ്ത്തരുത്'' (ബുഖാരി, മുസ്ലിം). ഇതെല്ലാംതന്നെ മുഹമ്മദ് (സ) ഒരു അധികാര മോഹിയായിരുന്നില്ലെന്ന് വ്യക്തമാക്കുന്നു.
മാത്രവുമല്ല, തന്റെ പ്രബോധന പ്രവര്ത്തനങ്ങള് നിര്ത്തിവെക്കുകയാ ണെങ്കില്, മക്കയിലെ പ്രയാസപൂര്ണമായ ആദ്യനാളുകളില്തന്നെ അധികാരം നല്കാമെന്ന് അദ്ദേഹം വാഗ്ദാനം ചെയ്യപ്പെട്ടിരുന്നു. സമൂഹത്തിലെ നേതാക്കന്മാരെല്ലാംകൂടി ഒരു ദിവസം മുഹമ്മദി(സ)ന്റെ അടുത്തുചെന്ന് അദ്ദേഹത്തെ വശീകരിക്കാനായി ആവത് ശ്രമിച്ചു നോക്കി. പക്ഷെ, നിരാശ മാത്രമായിരുന്നു ഫലം. മക്കയിലെ പ്രബോധന പ്രവര്ത്തനങ്ങളുടെ ആദ്യനാളുകളിലായിരുന്നു ഈ സംഭവം. ഖുര്ആന് രചിച്ചുകൊണ്ട് താന് ദൈവദൂതനാണെന്ന് വരുത്തിത്തീര്ത്ത് അധികാരം കൈക്കലാക്കുകയായിരുന്നു പ്രവാചക(ല)ന്റെ ലക്ഷ്യമെങ്കില് പ്രയാസങ്ങള് ഏറെയൊന്നും സഹിക്കാതെ അധികാരം തന്റെ കാല്ക്കീഴില് വന്ന സമയത്ത് അദ്ദേഹം അത് സ്വീകരിക്കുവാന് വൈമനസ്യം കാണിച്ചതെന്തിനാണ്? മുഹമ്മദ്അ(സ)ധികാരം കാംക്ഷിച്ചിരുന്നില്ലെന്ന് ഇതില്നിന്ന് സുതരാം വ്യക്തമാണ്. ഖുര്ആന് കൊണ്ടുവന്നതിനു പിന്നില് അധികാരമോഹമായിരുന്നില്ലെന്ന് സാരം.